Kime kalacak şu cehennem? Kimse yakıştıramıyor da kendine. En kötü ihtimalle birazcık köz, bir parça katran! Kahkahalarından belli ki hepsi de cennet yolcusu. Cehennem ötekiler için. Ötekiler de buna inanıyor ama farklı bir yolla: bütün dinlerin ortak özelliği, kendi inançlarına dâhil olmayanların mutlaka cezalandırılacağı! Cehennemlikse beddua edebilir misin? Başına bir musibet gelir mi? Adam zaten kaybetmiş. Vur abalıya! İyi ama içindeki öfkeyle cennet kabul edecek mi seni?

Korku bizi yatıştırıyor olmalı. Önünde diz çöktüysen kendi çıkarına kötülük yapmakta özgürsün! Cehennemin sadece inkarcılar için yaratıldığı fikri mi yol açtı buna? Öyleyse kime kalacak şu cehennem? Tanrıyı anlamak tehlikeli bir iştir. Çünkü bir zamanlar tanrıyı anladığını zanneden zihniyet, Hz Ali’yi katletmişti.

Kendi küçük yöresel cemaatini kuruyor insanlar. Tek bir din çatısı altında toplanıp, geri kalan tüm dünya sakinlerine kapatıyorlar kapılarını. İçeri giren dışarı çıkamıyor, dışarı çıkanınsa boğazına ölüm ilmeği takılıyor kolye niyetine.

“Tanrının laneti üzerine olsun!” Lanet okuyor insan denilen canlı! En iyiyi yaratamadıktan sonra “yaratılmış” olmanın ne anlamı var! Ama zaten en başta bizim sevgili tanrımız lanet okumuyor mu? Yakmak, kavurmak için cehennemi yaratmış. Ama seviyor bizi. Ama yakacak. Ama seviyor ve yakacaksa kime kalacak şu cehennem? Sanırım bizi değil, ötekileri yakacak. Ama ötekiler de kendi dinlerinin dindarları değil mi? Onlar da samimi… Bizim onların dinlerinin bozulmuş olduğuna inandığımız gibi, onlar da bizim için düşünüyorlar aynı şeyi.

Kimse cehennemi yakıştıramıyor kendine. En kötü ihtimalle birazcık köz, bir parça katran! Boydan aşıyor beddualarımız…

Günay Aktürk