Ben söylemiştim vakti zamanında.
Ateşli bir hastalıktır aşk demiştim.
Tutku zindanlarını terk et, görme yüzünü…
Kes artık türlü donlarda hayal etmeyi.
Kara sevdanın zifir karası
iştahlı dürtülerdendir demiştim.
Ne yapsam söz geçiremedim kalbime.
Karanlık bir dünyada geçti yıllarım.
Tutundum duvarlarına,
el yordamıyla dolaştım.

Meğer aşk ile büyürmüş çiçekler.
Aşk kuruyunca can da solarmış.
Göz kamaşır, dünya sönermiş…
Anladım çok zaman sonra.
Yokluğun hazzını varlıkta tattım!

Artık vakit tamamdı.
Ya suretini görmeli
ya sırrına ermeliydi.
Soyundum koynuna girmek için.
Soyundum anadan üryan.
Fakat açıp baktım ki gönül köşküme
o çoktan çıkıp gitmiş içimden.

Günay Aktürk