İyice açın kulağınızı a dostlar.
Öldüğüm zaman, ateşle yıkayın bedenimi.
Kızıl bir kefene sarılsın küllerim.
Sakın ola küfretmeye börtü böcek takımı
ardımdan.
Hem, kim sever ki dedikoduyu
o vakitten sonra?
Ateşle ziyafet çekmek varken şöyle bir güzel,
ne gereği var ki toprağı kirletmenin?

Ölünün ardından ayıptır konuşmak dostlar.
Sövmek, bir de öldü demek.
Konuşmayın, sövmeyin ama övmeyin de.
Ama unutmayın desem?
Nasıl olacak bu iş?
Ölüye çıkmış bir kere adımız.

Kıblesi kayıplar mezarlığı!
İşte bundan ibarettir vasiyetim.
Yaşarken yersiz yurtsuz adama,
ne lazım gelir öldükten sonra bir mekan?

Ama biliyorum ki
yine dinlemeyeceksiniz sözümü.
Mühim bir iş yapıyor görünüp,
ünlü bir mimar edasıyla
işte, diyeceksiniz
vurun şuraya kazmayı!

Sarıp sarmalayıp bembeyaz bir çaputa,
kaldırıp atarsınız bir metrelik çukura.

Günay Aktürk