“Birden fazla tekrarlanan hata bir karardır.”

Paulo Coelho

Çok erken yaşlarda okudum bu sözü. İnandım doğruluğuna. Kullanılmayan bilginin akla yükü yoksa da, faydası da yoktur. Bu yüzden bir kimsenin üç kez yalan söylemesine asla izin vermedim. İlkinde, bırak kollasın fırsatını dedim. Belki aklı karışmıştır. Ya da kaybetmeyi göze aldığı şeyden vazgeçmeye hazırdır. Kendini buna hazır hissetmiştir. Bırak, dedim, bırak yapsın o hatayı! Belki hazırlıksız yakalanır…

Bazen hangi yolun daha korunaklı, hangi yolun daha matemle dolu olduğunu bilmeyiz. İnsanlara seçim hakkı sunmalısın, dedim kendime. Bırak bir kez dikenli yolu seçsin. Ve görsün aradaki farkı. Belki konforlu olan yol odur. Belki o geçit vermez ağaç, boylu boyunca senin yoluna devrilmiştir. Ve hiçbir yere çıkmıyordur yolun sonu! Kirli bedenine derviş hırkasını uydurmaya çalışma, dedim! Belki de acıyı hafifletmenin bir yoluydu bu fikir. Belki de…

Ve benzer yalanlarla gelen ikinci hata! Evliya çilesiyle yanıp tutuşan boktan bir halkız. Artık ne kadar yalana maruz bırakıyor ve bırakılıyorsak, her günümüz acılı alıntılarla dolu. Kötüyüz aslında. Sadece önünde diz çöktüğümüz efendimizin karşısında içimiz dışımız bir. Elbette bunun bir nedeni var. Onu ele geçirebilmek için “erdem” karşılığında kendimizi pazarlıyoruz. İyi pazarlık.

İnsanları seçimleriyle baş başa bırakmalı. Ya sen ya öteki. İnsan ya uykudadır ya da uyanık. Ortası sersemliktir, bilirsiniz. Hem rüya görüp hem de kahvenin tadına bakamazsınız ya. Ya seninledir ya ötekiyle. Ama genelde olan şey, kişilerin uykusunu aldıktan sonra sizinle de kahve içtikleri gerçeğidir. Bunu kabul eden de en az hatalarını tekrarlayan kadar suçludur. Sanki bizim yollarımız da yalnız kendi ayaklarımız tarafından arşınlanıyor da…

“Birden fazla tekrarlanan hata bir karardır!” Kimse üstüne almıyor bu sözü. Bu söz aslında hepiniz için. Sen, sen, sen, hepiniz. Ve ben! Henüz fırsatını bulamamış olanlara gelince… Belki fırsat yokluğundandır. İlk hataya kadar bekleyin!