Sevgiye susamış köhne gönlümü,
Çöle saldım susuzluğu tat diye,
Tutup attım saraylardan ömrümü;
Çul bulama kara yerde yat diye.

Uslanmaz gönlüme çileler verdim,
Sırat köprüsünü sabırla gördüm,
Gönlüme sevdanın közünü verdim;
Kavrayıp kökünden söküp at diye.

Ne uslanmak bilir ne de durulur,
Ne bir isyan eder ne de darılır,
Her ölümde sevdan ile dirilir;
Yârin her bakışı bir umut diye.

Günay Aktürk