Yollarımız Burada Ayrılıyor
Fotoğraf Yakma Töreni
Nereden aklımda kaldı pek hatırlamıyorum. Tanıdığım biriydi ama. Belki yirmi yıl olmuştur. Çöp tenekesinin yanında fotoğrafları yakıyordu. Ağlıyordu bunu yaparken.
O sıra yaşlı bir kadın gördü bu manzarayı. Baktı uzun uzun. Dedi ki, fotoğraf yakmak ciddi bir iştir kızım. Demek ki her şeyi bitirmişsin.
Bende de çok var ondan. Bugün hepsini yaktım. Bir tane de cüzdanımda var ki on yılı geçti oraya gireli. Fotoğraf yakmak gerçekten ciddi bir işmiş. Önceki kararlara da benzemezmiş. Boğazını keserek inermiş mideye!
Gece yarısı durağa yaklaşan son otobüs bu. Yıllarca süren gün bitti. Bambaşka bir çağa açılan gecenin sonu bu. Bu bir temenni değil. Kabulleniş. Dünyada bir şeylerin ölümsüz olabileceğini düşünmüştüm. Yanılmışım.
En delisi bile seni zamanla sevmez. Dün akşam sevgili dostumun analizine hayran kaldım. Demişti ki, “İlgilendiği sen değilsin. Sevgin de değil. Sadece sevme biçimin.”
Öyledir efendim. Bu zamanda böylesi nadir. Zorbalığın, şiddetin ve kadın cinayetlerinin ortasında tertemiz bir sevgi biçimi! Ama bir yandan basitliğini hissetmiyor da değilim. Sevgi tek başına korunaksız ve güçsüzdür. Aksi savunulsa da aşk, şiddet ve ölüm ile beraber daha güçlü görünüyor insanların gözüne. Akıl hastasının çağımın insanı…
Günay Aktürk
Ne Diyordu Oğuzcan...
Yollarımız burada ayrılıyor
Artık birbirimize iki yabancıyız
Her ne kadar acı olsa
ne kadar güç olsa
Her şeyi
Evet, her şeyi unutmalıyız
Her kaderin tesellisi bulunur üzülme
İnsan ne kadar sevse unutabilir
Mevsimler gelir geçer
Yıllar geçer sen de unutursun
Bir gün gelir hiç yaşamamışçasına
Hiç sevmemişçesine unutursun
O günlerimizi
Gecelerimizi
O günlerce, gecelerce sevişmelerimizi.
Her şeyi evet, her şeyi unutabilirsin
Hatta bütün yazdıklarımı satır satır
Kalırsa, içinde bir derin sızı kalır
Ümit Yaşar Oğuzcan