Bizim orucumuz oruçların en zorlusudur. Aşk orucuna niyetlendik bizler. Aşk ki artık inananı kalmamış bir dindir bizim için. On kişiden sekizi hayatının bir devrinde en az bir kez bu dine uğrar, sonrasında ise pek çoğu ya mürted olur ya da kuduruk!

Ayaklar altında bir paspas bizim dinimiz! Alıklık olarak görülür. Teslimiyeti kabul etmezler. Ama haz duyarlar teslim almaktan. Onlar bizim dinimizin şaşkın şeytanlarıdır. Aslında şeytan aşkı hiç yaşamamıştır…

Yemek ve içmek serbesttir bizim dinimizde. Serbesttir ama kolay da değildir. Aşk, vücudun iştaha direnmesidir!

Peki, Ehl-i Can ve Cananın orucu nasıl bozulur dersiniz? Müjdeler olsun ki bir tutuldu mu kolay kolay bozulmaz. Ne içinize girenle bozulur o, ne de içinizden çıkanla! Aşkın orucu bedenle değil zihinle ilgilidir çünkü. İsteseniz de çıkaramazsınız.

Ama bedeniyle oruç tutanın oruçluğu uzun sürmez. Onlarınki nafile orucudur ve kaza etmek dahi gerekmez.

Aşk bir teslimiyet olsa da, kapısında sabahlamayı şart koşmaz. Aşk, acıya eyvallah çekmektir. Onun orada olduğunu bildiğin ve onunla yaşamaya alıştığın bir zihin acısıdır aşk.

Asıl bizim dinimizde zorlama yoktur. Zorlayan, sapkınlardandır artık. Sapkın olan ise aşkın yezidi olmuş demektir. Bizde de bir Kerbala vardır ki adı ‘Kadın cinayetleri’dir. Dünyanın her köşesi her anda bir Kerbeladır…

Ehl-i aşkın ömürlük orucu… Sevabı yoktur, cennetten ıraktır… Bunu da kimse dayatmamıştır bizlere.

Ama en nihayetinde Aşk, tek bir varlık üzerinden tanrısallaşamaz. Ulaşamadığımız o kutsal bedene şirk koştuğumuz zamanlar da olur. Ama ulaşılmaz olması değildir bunun nedeni. İnsanın doğası budur. İnsan insana kutsal anlamlar yüklememelidir. Aslolan aşktır, o da insanın ömrü kadardır…

Günay Aktürk