Komik gibi görünebilir ama olabildiğince küçük düşürücü bir istek. Neden bazı kadınlar kendi ayakları üzerinde duramazlar? Neden bütün varlığını, benliğini, kadınlığını Zengin ve yakışıklı bir koca uğruna satmak gayretindelerdir?

Ağaoğlu’nun genç bir karısı vardı. Sanırım yirmili yaşların başında. Gelen tepkiler üzerine, “Faturalarımı ödemekte zorlanırken neredeydiniz?” demişti. Ah şu nefes almak için bile başkalarına ihtiyaç duyan zavallılık! Ah kendini pazar tezgahına koyar gibi fiyat etiketleriyle ruhlarına değer biçenler!

Atinalı Timon kitabında şöyle söyler Shakespeare: “Her kuyumcu aynı pahayı biçer ona. Ama bilirsiniz, pahası değişmeyen şeyler, sahiplerine göre değerlenir el değiştirince.”

Değeri olmaz kolayca ele geçirilen şeylerin. Hele nadir bulunuyorsa paha biçmek de zorlaşır. Neden gümüş bakırdan, altın da gümüşten değerlidir? Sınırlı sayıdadır da ondan. Peki, herkesin güç, güzellik ve saltanat peşinde koştuğu bir ülkede insan da artık “demir” madeni seviyesine düşmüş değil mi?

Zengin Koca arayan genç kadına soruldu “Peki ya sen ne vereceksin karşılığında?” Paranın insanı ne şekle soktuğunu bir kez daha dinleyelim dahi üstadımızdan: “Çok sevdiği para yanlışı doğru, soysuzu soylu, yaşlıyı genç, korkağı yiğit etmeye yarayan bir şeydir.“